De Here is mijn kracht en mijn psalm, Hij is mij tot heil geweest.                         Exodus 15: 2a

Israël is zojuist behouden door de Schelfzee getrokken en verlost van hun vijanden, de Egyptenaren. Geen wonder dat Mozes dan een lied gaat zingen. Eerst bezingt hij de grootheid van God en is blij dat de vijanden in de zee verzwolgen zijn. Maar gaandeweg het lied zingt Mozes toch ook over de vreselijke dingen die gebeurd zijn en hij zingt dat de volken sidderen en huiveren. (Bij het zien  van Gods almacht).
Huiveren, is dat ook niet het gevoel dat bij je opkomt als je denkt aan de wreedheid waarmee de Romeinse soldaten Jezus aan het kruis sloegen en als je aan de pijn denkt die Jezus moet hebben doorstaan. En dat allemaal terwijl Hij niet schuldig was, maar schuld van anderen (ook van ons) op zich nam. Dan kunnen we toch niet anders dan heel dankbaar zijn en ook gaan zingen. Zingen dat Hij ons tot heil is geweest. Dan mag je je er ook over verbazen wat een kracht het geloof aan Jezus gaf om dit allemaal  te kunnen volbrengen. Geloof geeft dus kracht. En vaak geldt hoe meer geloof, hoe meer kracht. Een kracht die de spreekwoordelijke bergen kan verzetten. Huiveren, is dat ook het gevoel dat we op de Paasmorgen hebben? Jezus opgestaan uit de dood. De leerlingen zochten de dode Jezus in het graf, maar ze vonden een levende Jezus in de tuin. Of later in een huis. Oei een rilling over m’n rug. Een huivering van sensatie of blijdschap over Gods almacht? Wie leven naar het voorbeeld van Jezus mogen in die blijdschap delen en samen het paaslied jubelen:

Christus, onze Heer, verrees, halleluja!
Heil'ge dag na angst en vrees, halleluja!
Die verhoogd werd aan het kruis, halleluja,
Bracht ons in Gods vrijheid thuis, halleluja!

Houdt dit lied in gedachten. Gezegende Paasdagen gewenst.

                                Ad van Sighem